Biały żuraw

22:09

Biały żuraw

Gabrielle Murrill

23 lata ‖ 01.01.1990 ‖ Londyn

Jak wyglądam? No właśnie, to mój największy problem. Długie blond włosy, zwyczajna karnacja, która jest podatna na promienie słoneczne. Tak, mam dość duże, niebieskie oczy i na moje nieszczęście pełne usta. Uwydatnione kości policzkowe i lekko zadarty nos. Idealny wzrost, czyli błogosławione 175 centymetrów.  

Czego chcieć więcej? Przede wszystkim lepszego traktowania. Żyjemy w świecie stereotypów i według mnie właśnie to jest największy problem. Przynajmniej mój problem.

Już od dziecka byłam traktowana jako mała, głupiutka lalka. Wszyscy cackali się ze mną i nie dostrzegali mojej inteligencji i zdolności, widzieli tylko długie blond włosy i wielkie oczy. Śmiali się ze mnie już w podstawówce, z roku na rok coraz częściej. I właśnie to stało się podstawą do zapisania się na zajęcia z kung fu, które stało się już po kilku pierwszych zajęciach moją największą pasją. Wybrałam styl białego żurawia. Przyznaję, później zaczęły się problemy. Kiedy w wieku piętnastu lat nie mogłam znaleźć w nowej szkole  żadnej koleżanki za to padałam ofiarą żartów o głupich blondynkach zwyczajnie czara goryczy przebrała miarę. Za każdy żart zarówno ze strony dziewczyn jak i chłopaków kara była oczywista - kilka mocnych uderzeń. W końcu chyba zaczęłam być traktowana poważnie, chociaż wciąż, mimo to, nie miałam żadnych znajomych, tym razem po prostu wszyscy się mnie bali.

Do dziś mi się wydaje, że punktem przełomowym było ścięcie włosów. Ścięłam je aż do ramion w siedemnaste urodziny. Mama płakała a ja czułam, że zaczyna się w moim życiu nowy etap, że czeka mnie coś ekscytującego. Właśnie wtedy poznałam Victora, który dokładnie tydzień później wprowadził się z rodzicami do domu obok. On jako jeden z pierwszych zobaczył we mnie zwykłą dziewczynę z pasjami. I mimo tego, iż wiele się zmieniło do dziś się przyjaźnimy.

W wieku dwudziestu lat otrzymałam czarny pas kung fu i wybrałam się na studia, filologię klasyczną. Wtedy też znalazłam pierwszego chłopaka i pierwszy raz poważnie się zakochałam. Pierr był francuzem wychowywanym jednak od urodzenia w Londynie. Kochaliśmy się było nam cudownie, spędziliśmy ze sobą rok. Później okazało się, że on jednak wolał swoją przyjaciółkę. A ja wpadłam w małe bagno. Przeżyłam krótki epizod ciągłego imprezowania i sypiania z kim popadnie. Znów wrócił stereotyp pustej blondynki, która załatwia wszystko seksem i nie ma pojęcia na żaden temat. Pół roku temu obudziłam się i otrząsnęłam po długim śnie. Mimo wszystko nie było już powrotu. Wszyscy traktowali mnie jak zwykłą idiotkę, która wszystkim wskakuje do łóżka i zdecydowanie nadużywa alkoholu. Decyzja była prosta. Rzuciłam studia i postanowiłam się przenieść. Moim celem było Skiathos gdzie planowałam odnaleźć spokój zakładając szkołę kung fu. Najciężej było zostawić rodziców. Od dziecka miałam z nimi dobry kontakt, ojciec, profesor historii zawsze mnie wspierał i dbał o moje dobre wykształcenie, z kolei matka... Była czasem nieznośna, ekscentryczka śpiewaczka operowa, która co jakiś czas robiła sobie turne po świecie. Wciąż oczekiwała ode mnie, jedynej córki, że  chociaż zapiszę się do szkoły muzycznej, jednak na to nie było szans. Mimo tego, iż wszyscy powtarzają mi, że odziedziczyłam talent do śpiewu nigdy tego nie robiłam. Jestem przekonana, że śpiew tylko wzmożyłby przekonanie o mojej domniemanej głupocie.

Na dzień dzisiejszy próbuję jak najbardziej cieszyć się z życia i tego kim jestem. Staram się zapomnieć o swoim wyglądzie, postanowiłam, że powinnam w końcu nauczyć się z tym żyć, w związku z czym nawet kilka par szpilek zakupiłam, nie wspominając już o dużej ilości spódnic i sukienek, które teraz można znaleźć w mojej szafie. Wciąż jednak preferuję dżinsy, zwykłą koszulkę i jasne tenisówki.

Szkoła kung fu, którą założyłam zaczęła dobrze prosperować, prowadzę kilka grup ćwiczeniowych, sama też dużo ćwiczę. Wynajmuję cudowny, mały domek. Staram się otworzyć na nowych ludzi i robię wszystko, żeby tutaj, w moim nowym domu nie postrzegano mnie jak dotychczas. Wciąż dużo czytam i wciąż pracuję nad moją greką. W dalszym ciągu nienawidzę łaciny, jednak każdego dnia tłumaczę teksty Cycerona i Seneki. Jest mi dobrze, chociaż czasem, wieczorami przede wszystkim, czuję się samotna, wtedy wychodzę na imprezę, jednak już rzadko kiedy zdarza mi się trafić do łóżka, łazienki czy na plażę z nieznanym mężczyzną. Polubiłam siebie samą i to póki co jest moim największym sukcesem.

________________________________

Witam,

z kart nie jestem zadowolona, z pewnością będą ją poprawiać.

Na wątki chętna jestem, w końcu po to tu jestem

między innymi,

Owszem zaczynam, czasem też wpadają mi jakieś pomysły do głowy.

Komentarze wolę długie ;>